Cerita pendek ini saya buat tahun 2011. Pernah saya kirim ke redaksi majalah Panjebar Semangat, tapi apa daya nggak lolos. hehehehe
Selasa esuk kuwi srengenge wis
mlethek ing brang wetan, nanging Nastiti tangine kawanen, amarga mentas lembur
sinau ngasi kenthong 1. Pancen dina iki ana ulangan Kimia. Kanthi nubras-nubras
tanpa sarapan, cewek manis iku mlayu-mlayu tumuju sekolahane kang adohe 400
meter saka omahe. Beja dene dheweke ora telat, tekan sekolahan isih jam pitu
kurang limang menit.
Kanthi ambegan kang isih
ngos-ngosan, Nastiti tumuju kelase, kelas 12 IPA 4. Durung ngasi nyelehake
bokong, Indra, kancane sekelas sing kondhang kadidene bocah paling ndregil
saksekolahan iku mapag Nastiti kanthi esem kang nggodha. Nanging Nastiti cuek
wae, malah terus ngloyor tumuju menyang mejane. Indra nututi.
“Nas, sombong banget sliramu
sakiki, diesemi malah mbesengut nglungani!”, panyaruwene Indra sinambi lungguh njejeri
Nastiti.
“Mbuh ! jawabe cekak.
“Lho? Ana masalah?” pitakone Indra.
“Ora! Wis ah aku arep sinau !”
Nastiti malah semu nundhung Indra.
Sing ditundhung ngrumangsani, nuli
menyat ngalih saka jejere cewek rambut lurus iku. Sejatine, menawa ora ndregil
ngono, Indra bisa dadi bintang sekolah. Dhasar nduweni rupa bagus, dedeg piadeg
memper atlet basket, uteg lumayan encer, aktif melu ekstrakurikuler pecinta
alam, lan sanadyan ndregil marang kanca-kancane, dheweke ora ninggal subasita
marang guru utawa wong liya kang luwih tuwa. Nastiti dhewe meneng-meneng uga mambu
ati marang cowok kanthi bintang Gemini iku.
Rampung ulangan Kimia, kebeneran
langsung bel ngaso. Bocah-bocah langsung padha njujug kantin. Mulihake tenaga
kang wis kaperes dinggo mikir soal-soal reaksi reduksi-oksidasi mau sing ngudubilah. Nanging Nastiti malah tetep ana kelas,
dheweke krasa kedhuwung banget. Yagene saka 10 soal uraian, dheweke mung isa
nggarap 6. Kaya-kaya olehe sinau ngasi sewengi muput muspra. Luhe meh ora bisa
kabendung maneh. Nastiti iku kawentar kanthi paraban Master of Kimia, yen dheweke ngasi entuk biji jeblog ing ulangan
kimia, ateges dheweke ora bisa eksis maneh. Mesthi dheweke bakal isin banget
marang kanca-kancane, apamaneh karo Bu Yanti, guru Kimia kang kerep mbombong
dheweke ing sangarepe kanca-kancane. Saliyane iku, dheweke uga lagi patah hati, kang nyebabake dheweke rada
uring-uringan.
Indra kang kawit mau nggatekake
sapari-polahe kenya ayu iku nuli nyedhaki. Sing dicedhaki malah mlengos.
“Kenengapa ta Nas, kawit mau esuk
kok sikepmu beda karo biyasane?” pitakone Indra sinambi lungguh ing kursi
ngarep mejane Nastiti.
Sing ditakoni mung meneng wae.
Malah katon ora preduli nalika Indra mandheng dheweke kebak teges.
“Mbok
ya crita-crita karo aku nek ana masalah ki, sapa ngerti aku bisa ngewangi
ngrampungne masalahmu?” panyambunge Indra
“Ora
sah sok perhatian karo aku, mendhing kowe ngurusi pacarmu, si Dita kae wae!”
jawabe Nastiti sengol gawe kagete Indra.
“Lho,
lho, lho, kok tekan Dita ta? Aku takok apik-apik lho cah ayu, kok malah sewot
ta?” Indra nanggepi
“Lho,
lha pra si Dita kae pacarmu? Wingi-wingi aku weruh kowe lagi mboncengke dheweke
mesra banget!” sambunge cewek kanthi jeneng komplit Nastiti Ayudewi iku karo ngadeg lan semparet lunga.
Indra
kang ditinggal lunga mung dheleg-dheleg. Yagene si Nastiti sing adate sumeh lan
tansah sumringah iku kok dadi judes banget marang dheweke. Dieling-eling
dheweke durung tau ngrusuhi dheweke apadene natoni atine. Lan kenengapa Nastiti
malah ngatut-ngatutne Dita, kancane beda kelas kang uga putrane budhene iku.
Pancen dheweke wis ana 4 dina iki mboncengake Dita terus, ngeterake mulih, tapi
apa salahe?? Apa Nastiti cemburu?! Apa mungkin Nastiti ngesir bocah ndregil
kaya aku? batine Indra.
Sakbubare
sekolah, kaya padatan, Indra ora langsung mulih, nanging isih kumpul-kumpul ing
base camp pecinta alam. Sorene,
watara jam setengah lima, dheweke lagi mulih. Omahe Indra pancen rada adoh saka
sekolahan, watara 6 Km.
Ndilalah,
sore kuwi, ngepasi Indra liwat ing ngarep omahe Nastiti, cewek pakulitan putih
mrusuh iku lagi nyirami kembang. Indra ngerim sepedha motore nggeget. Nastiti
kang kaget amarga krungu suwara sepedha motor kang direm ndadak nuli menyat
nggoleki sumbering swara. Bareng ngerti menawa sing numpak sepedha mau Indra, Nastiti
langsung cengkelak bali. Indra banjur mudhun saka sepedhane, nututi Nastiti.
“Nas,
enteni ta! Aku arep ngomong penting!” pangundange Indra rada sora.
Nastiti
tumoleh, nuli nyambung, “ Ngapa?”
Ibune
Nastiti kabeneran lagi metu saka njero
omah, arep menyang warung, weruh anake wadon lagi caturan karo kancane ing
kebon ngarep omah, nuli aruh-aruh.
“Nas,
ana tamu iki mbok ya dijak mampir, lungguh-lungguh nang teras kene, mosok gek
ditogne ngadeg ing kebon ngono! Saru ta ya!” panyaruwene Bu Wanti, ibune
Nastiti.
Nastiti
nuli ngajak Indra lungguh ing kursi teras.
“Ana
apa maneh Ndra?” Nastiti mbukani rembug, wis rada sareh.
“Aku
mung pengin takon, yagene 4 dina pungkasan iki, sikepmu marang aku dadi beda?
Tulung jawaben Nas, apa aku duwe salah marang sliramu?” Indra takon to the point.
“Sabenere kowe ora salah, sorry yen sikepku dadi kaya ngene.”
Semaure Nastiti karo ndingkluk.
“Lha
terus geneya?” Indra mbodhoni.
“AKU
CEMBURU! Merga kowe jebule wis dadi pacare Dita! Jawabe Nastiti kanthi praupan
abang mangar-mangar.
Indra
njomblak, ora ngira jebul cewek sing wis suwe disir iki pranyata nduwe rasa
kang padha nyang dheweke. Nanging, dheweke isih bisa ngendhaleni bungahing
atine.
“Sabenere,
aku uga tresna marang sliramu Nas, lan mangertiya, menawa Dita kuwi putrane
budheku, yen ora percaya, takona marang bocahe. Lan, apa gelem sliramu ngancani
aku, mecaki dina-dina endah bebarengan?” sumambunge Indra karo mandheng Nastiti
Nastiti
ora semaur, mung mesem ngujiwat karo genti nyawang Indra. Nanging, sanadyan ora
njawab, Indra yakin menawa Nastiti gelem minangkani panjaluke. Kanoman loro
kang lagi kayungyun kuwi mung
mesam-mesem sawang-sinawang.
